Uppáhalds litla systir mín er í Tokyo og hefur hugsað sér að búa þar í eitt ár. 

Ég mæli eindregið með að þið fylgist með henni á www.elinknuts.blogspot.com, því hún er skemmtileg sú stutta, jafnvel skemmtilegri en ég og segir skemmtilega frá því hvernig það er að búa með stafrænu klósetti, sjónvarpi sem er staðsett yfir baðkari og húsmóður með hreinlætismaníu.

P.s. Er þetta bara ég eða er gufan alveg að missa það þessa dagana? Að minnsta kosti á milli 11 og 17 á virkum dögum? Spilandi endalausa hljóðgjörninga og viðtöl þar sem rætt er við menn sem telja sig vera að rækta sæeyru og stefna jafnvel með sæeyrun á erlendan markað? Nei, asskotass vitleysa...

Mér er sama hvað hver segir, nú sest ég niður og blogga. Af einhverjum ástæðum virðist Er þetta geópolitísk spurning Indriði? og bloggiðkun lenda neðst á Vera-gera-listanum og mæta afgangi, sem er hvorki skemmtilegt né fallegt. Ég hef einfaldlega bara verið of upptekin við að læra, skrifa, þýða, mæta í tíma, dansa afró, borða coco pops (Jésus, hvað það er gott) og ég veit ekki hvað. Og jú, auðvitað, vera nýbökuð sambýliskona (Þess má geta að akkúrat í þessum skrifuðu orðum sit ég að snæðingi með ruslræningjanum rosalega)

En þar sem ég sat í vinnunni minni um daginn og fylgdist með fólki svo það færi ekki að snerta taflborðinu sem eru til sýnis á Kjarvalsstöðum, rak ég augun í Artforum frá því í desember síðastliðnum. Eins og á svo oft við um tímarit í desember var þetta eintak hálfgert yfirlit yfir menningarviðburði ársins 2008 og bar yfirskriftina best of 2008. Ekki leiðinlegt það, enda aldrei leiðinlegt að skoða Artforum né yfirlit yfir árið 2008. Það er að minnsta kosti mun skemmtilegra en að svindla í Sudoku (sem gengur út á að fylla reitina af tölustöfum alveg random eins fljótt og maður getur án þess að leiða hugann að reglunum í eina einustu mínutu) eða horfa á fólk horfa á taflborð. 

Það sem vakti undrun og kátínu mína framar öllu við lestur þessa ágæta blaðs var árslisti Vashti Bunyan yfir bestu tónlistarviðburði ársins 2008. Vashti Bunyan er tónlistarkona, hálfgerð goðsagnakennd indí-amma sem bæði Joanna Newsom og strákarnir í Animal Collective halda mikið upp á. Hún gaf út eina plötu árið 1970 sem vakti litla athygli á þeim tíma, en þegar Animal Collective gaurarnir fóru að hlusta á Vashti og segja alheimnum frá henni og fá hana jafnvel til að spila á tónleikum hjá sér fór allt að gerast hjá indíömmunni, hún gaf út aðra plötu og þræddi svo allar betri tónlistarhátíðir í heiminum í kjölfarið. Svo húrra fyrir Vashti.

Þegar ég sá nafnið hennar hugsaði ég þar af leiðandi með mér: Mmm þetta verður gott, eitthvað indí og fólk gourmet frá síðasta ári, mmhmm! Gaman gaman, komið með skálarnar og látum leika hefjast!

Þess vegna brá mér frekar í brún þegar Vashti fór að tala um RnB-popp-konuna Moniku og hvernig hún hafði lengi leitað að fyrstu sólóplötunni hennar frá árinu 1998, eða eitthvað og loksins fundið hana á ebay síðla árs 2008. Hún segist dýrka dúettinn sem Monika gerði með annarri RnB-popp-konu að nafni Brandy með laginu The Boy Is Mine. Eða eins og hún orðar það sjálf: "The first bars of intricate harplike notes transfix me everytime."

Ég man að ég og Sigga vinkona mín hlustuðum mikið á þetta lag á okkar yngri árum. Vorum sennilega um fjórtán ára aldurinn þegar Never Say Never með Brandy kom út og skiptumst á að leika Moniku og Brandy til skiptis. Vildum náttúrulega alltaf báðar vera Brandy því hún var svo geðveikt sæt og söng svo vel.

Annars tel ég að þessi skemmtilega RnB-popp-athugasemd indí-ömmunnar hafi vennilega verið kátínuefni dagsins á annars heldur fjörlitlum vinnudegi. 

Svona indí-RnB-kokkteill minnir mig líka óneitanlega mikið á manneskju sem ég þekki ansi vel og held ansi mikið upp á. Sá talar af jafnmikilli ákefð og ástríðu um bönd á borð við Animal Collective og söngkonur eins og Mariha Carey. 

Af einhverjum ástæðum get ég ekki póstað þessu vidjói beint á Er þetta geopólitísk spurning, Indriði? en tjékkið endilega á þessu!